Marions Lookout

Zoals gezegd stond vandaag een langere wandeling op het programma. Vanmorgen was het alweer stralend weer. Om tien uur naar het Visitor Center en met de shuttle bus door het park naar een van de op-/uitstappunten. Van daar een wandeling van 6,5 uur gemaakt naar Marions Lookout, een fantastisch uitkijkpunt. Het laatste stuk was best eng. Gelukkig was er op sommige stukken een metalen ketting waar je je min of meer aan op kon trekken. Ik dacht nog wel even: hoe komen we hier naar beneden, maar dat bleek redelijk simpel te gaan. Boven hebben we broodjes gegeten en genoten van het uitzicht (zie foto). Het was niet eens koud daar boven, hoewel we boven de 1200 meter zaten. Onderaan het enge gedeelte zijn we via een andere route weer terug gelopen naar ons vertrekpunt. Helemaal aan het begin hebben we nog een bezoek gebracht aan een replica van het huis van Gustav Weindorfer, genaamd Waldheim. Dankzij deze Oostenrijker is dit gebied nu nationaal park. Het is een mooi verhaal. Hij kwam naar Tasmanië, kwam Kate tegen (11 jaar ouder), ze trouwden en brachten hun huwelijksreis door bovenop Mount Roland, een ander gebergte, en daar zag hij in de verte Cradle Mountain. Hij wilde erheen en toen hij daar was zei hij: dit moet voor altijd bewaard blijven en iedereen moet het kunnen zien. Hij heeft ervoor gevochten dat het een nationaal park werd, maar dat is pas vele jaren na zijn dood gebeurd. Het is een soort maagdelijke omgeving. Nergens staan kruizen, gedenktekens, hutjes of picknickplekken of iets dergelijks, zoals je vaak in Europa ziet.  

Toen we terugkwamen was Wally Tas, onze Tasmaanse wallaby, er weer. Hij houdt het gras hier lekker kort! 

Morgen gaan we met de bus van 14:30 uur weer terug naar Launceston. Maar morgen ochtend gaan we nog één keertje terug om een wandeling te maken.