Kakadu

We hebben overnacht in het park. De volgende dag weer vroeg weg. Eerst naar een heel ander gebied met bergen waar ook rock art te zien was. We moesten ook aardig klimmen. Gelukkig was dit in de ochtend, alhoewel het al weer tegen de 40 graden liep. Als er een belangrijk iemand dood gaat, dan wordt het lichaam in de bast van de paperbark tree gewikkeld en op een plateau gelegd waar geen dieren bij kunnen. Na een paar maanden is het vlees verrot en worden de botten met gele oker beschilderd en worden ze in een nieuwe bast verpakt en ergens hoog in een grot gelegd. Begraven doen ze niet. Nog naar een uitzichtpunt geklommen waar je een fantastisch uitzicht had over het gebied. Daarna weer een boottocht gemaakt met een Aboriginal aan het roer, die vertelde over hun leefgewoonten en wat ze allemaal uit de natur gebruikten. Aan de ene kant van de rivier lag Kakadu en aan de andere kant Arnhemland. Ook aan deze naam kleeft weer iets Nederlands. De naam komt namelijk van de boot van Abel Tasman, die Arnhem heette. Kakadu is 20.000 km2 en Arnhemland is 100.000 km2 groot. Het was mooi om te zien met hoeveel liefde deze mensen over hun land spreken. Even buiten het park ligt een uraniummijn. Net voordat het een nationaal park werd is er een concessie voor zeventig jaar afgegeven. Die verloopt in 2021. De chief heeft al gezegd dat de mijn gesloten gaat worden. Er is al (hoewel, al?) 400 miljoen dollar (= ca. 280 miljoen euro) geboden, maar geld is voor Aboriginals absoluut niet belangrijk. Zij willen het land van hun voorouders terug. Na sluiting wordt het weer Aboriginal gebied, alleen is de vraag of het dan ook nationaal park wordt. Er is vervuiling in het gebied en de hele oppervlakte - we hebben een deel gezien - moet eerst dichtgegooid worden en er moet weer begroeiing op komen. Daarna nog naar een ander cultureel centrum geweest. Vervolgens weer terug naar Darwin. Weer terug in ons eerste hotel.