Et madame?

Lachen, als wij ergens zitten om wat te eten of te drinken, worden we vaak aangesproken door oude mannetjes op racefietsen en die willen dan altijd weten waar we vandaan komen en waar we heen gaan. Ze verbazen zich vaak over de afstand en dat Olphaert dat doet kunnen ze ook wel bevatten. Maar dan is steevast de vraag: et madame? Alsof ik met de fiets in de trein of een auto achter Olphaert aanrijd om dan ergens een stukje mee te fietsen. Als vrouw word je toch nog niet helemaal voor vol aangezien. 

We zaten middenin het Parque National des Vosges (Vogezen) en kregen een paar flinke klimmetjes voor de kiezen. Maar even zo goed ook lange afdalingen. Het was nog koud tussen de bomen, Maar ook heerlijk om weer eens kou op je lijf te voelen. En wat was het er prachtig. Toen zaten we ineens langs het kanaal van de Marne naar de Rijn; een kaarsrechte vaart met aan weerszijden veel hoge bomen en een geasfalteerd fietspad. Hartstikke vlak alhoewel we bij de vele sluisjes steeds omhoog en omlaag moesten. We kwamen door Straatsburg, wat nogal een gepuzzel was (zelfs de gps snapte er niks van) maar we zijn er toch doorgekomen. We zagen een thermometer die 32 graden aangaf. En toen was het nog maar 13 uur.... 

Het tweede kanaal (van Rhône naar de Rijn) was hetzelfde als het eerste kanaal. Weer heerlijk in de schaduw kunnen sjezen, want het ging hartstikke lekker. We leken wel een treintje. Om half vijf hebben we een hotel in Sundhouse gezocht omdat we er 103 km op hadden zitten. We zitten nu in een chalet. We hebben in zo’n plaatselijke kroeg gezeten waar iedereen elkaar kent. Het was hamburger-avond, maar speciaal voor ons werd er een uitzondering gemaakt en werd er iets vegetarisch in elkaar geflanst. Ze gaan vooruit, die Fransen, al twee avonden vegetarisch gegeten, zonder dat de kok direct in de stress schiet en aankomt met de eeuwige omelet omdat ze niks anders kunnen verzinnen.

We hebben nu in totaal 671 km gereden en zitten morgen, als alles goed gaat, in Bazel.