Met de vlam in de pijp langs het kerkenpad.

We gingen vroeg weg....met regen. Het stelde niks voor en na een half uur reden we alweer in de zon. Weer een fraai landschap, niks bijzonders maar heel leeg. Van die glooiende heuveltjes met veel bomen, hier en daar een huis en wat landbouw. Stel je voor: we kwamen een bocht door en op een helling stond een enorme eik met een minimalistische bank (van een paar planken gemaakt). Dan ga je zitten in de zon en zie je de regendruppels weerkaatst in het gras. Je kunt rondom heel ver weg kijken. En dan is er koffie. 

Zonder dat we het wisten kwamen we langs 6 hele oude kerken, waar Emo ook langs gekomen is en bij 2 (kloosters destijds) geslapen heeft. Wat een beauties. Zo sober. 

We hadden de wind in de rug, dus dat schoot lekker op. Op het grote blad en knallen maar. Voor de verandering waren de (fiets)wegen eens een keer goed. Vaak zijn het boomwortels die het asfalt omhoog drukken of gewoon putten. We wilden tot Nordhorn fietsen en dat zou 96 km zijn. De eerste borden verschenen: 25 km. Hmmmmm, dat was meer dan we dachten. Volgende bord: 27. Daarna 22, toen 30! en vervolgens weer 16. Achteraf bleken het er toch 30 geweest te zijn. 96 werd 112 km. En de weg was de laatste 20 km weer behoorlijk beroerd.  Het zoeken van een hotel ging ook niet van een leien dakje, maar we hebben een zeer comfortabele kamer gevonden. We hebben lekker gegeten in het centrum van het stadje, maar hemeltjelief wat een vreselijk oord is dit ook weer. Een voorbeeld hoe je een stad niet moet herbouwen. Dit is onze laatste nacht in Duitsland. Het einde van de reis nadert. Overmorgen hopen we - naar het er nu naar uitziet - in de stromende regen in Wittewierum aan te komen, de thuishaven van Emo.

Gereden 112 km, totaal 1756 km.