Een hachelijk avontuur en frustratie

Gisteren zijn we om half negen uit Rome vertrokken. Het was zondag dus gelukkig niet druk op de weg. Het duurde even voordat we de stad uit waren maar het ging vlotjes. De heenreis was een bestaande route dus als je daar van de weg gaat weet je dat je er een eind verder weer opkomt. Dit was vaak om de drukte op de wegen te vermijden. Nu hebben we een route van bikemap, die we overigens in Nederland al een paar keer uitgeprobeerd hebben en daar waren we tevreden over. Maar nu zijn we erdoor in de problemen gekomen. Bij een mooi plaatsje (Faleria) moesten we weer een grindpad op. Oké, niks aan de hand. Maar het werd steeds smaller en werd een bospad. En het duurde voor mijn gevoel wel erg lang. Op een gegeven moment gingen we enorm stijl naar beneden en hier moesten we gaan lopen. Ik vond het maar niks, want waar gingen we heen? Op een gegeven moment kwamen er twee jongens op een mountainbike voorbij. En toen Olphaert op de gps zag dat we bijna aan het eind waren stonden we voor een geblokkeerd pad. Weggespoeld door de regen. We konden niet verder. Wat te doen? Er was nog een pad maar dat ging kaarsrecht omhoog. Gelukkig kwamen even later die twee jongens weer terug. Zij gingen proberen de rivier over te steken. Daar hadden wij geen zin in. Ze zeiden wel dat er een stadje bovenop de berg was. Dus jawel, wij moesten die steile helling op. We moesten met z'n tweeën steeds 1 fiets een stukje omhoog duwen. En toen we eindelijk boven waren konden we naar links en naar rechts. Jeetje, wat nu? Links ging naar beneden - waarschijnlijk een volgend dal in - en rechts ging omhoog. Dus die maar genomen. Ik was inmiddels zo moe dat ik niet meer kon fietsen. Gelukkig kwam er een brommer met twee jongens die met het heuglijke nieuws kwamen dat we gewoon rechtdoor konden en dan bij het stadje zouden komen. Je gelooft het niet, maar toen we eindelijk het stadje zagen bleek het.....Faleria te zijn. We hebben dus drie uur rondgedoold om weer op dezelfde plek uit te komen!!! Dit had natuurlijk helemaal fout kunnen aflopen en dat realiseerden we ons terdege. We moesten nog een stuk verder fietsen, dat ging puur op wilskracht. En toen was daar ineens een hotel langs de weg. Niet verder nadenken en een kamer nemen. Om te eten werden we door de patron met de auto naar het volgende stadje gebracht. En door de eigenaar van het restaurant weer terug naar het hotel gebracht. Direct daarna in bed gekropen en ik heb negen uur geslapen. Olphaert heeft niet zo goed geslapen, hij heeft het avontuur nog een paar keer beleefd.