Kuren en het Monster
11 september 2017 - Aulla, Italië
10 september: van Piacenza naar San Andrea Bagni
Gisteren was voorspeld dat we vandaag bijna 24 mm regen over ons heen zouden krijgen. Dat is heel veel water. Dus hebben we besloten in geen geval die zware col te doen. Op 10 km voor die klim hebben we een hotel geboekt omdat er bijna niets te vinden was. Gisteravond begon het inderdaad om 18 uur te regenen, en flink ook. Het heeft de hele nacht geregend maar vanmorgen was het droog. De eerste 16 km hebben we het droog gehouden maar daarna begon het steeds te druppelen. Dan weer iets harder, dan weer bijna droog. Toen het wat heviger regende zagen we een brede overkapping bij een soort feestzaal waar een bank en een tafel stonden. Het is zondag dus er was verder niemand. Daar hebben we lekker ons boterhammetje gegeten en toen we weer op pad gingen was het bijna droog. En ineens zijn daar weer bergen, dit keer de Appenijnen. Het hotel bleek twee dorpen verder dan we gedacht hadden en net het laatste stuk begon het te gieten Het hotel bleek in een kuuroord te zitten. Grappige omgeving. Het heeft verder wel de hele middag gegoten, dus we hebben geluk gehad. Overigens klopt van die 24 mm niet veel. Net zo min als de voorspelling in Livorno, waar juist weer veel meer water uit de hemel kwam dan verwacht. En in Rome is het ook goed fout gegaan..... Maar dat hebben jullie op het nieuws kunnen zien (neem ik aan). Vandaag 74 km gereden.
11 september: van S. Andrea Bagni naar Aulla
Vandaag de grote dag: de allerzwaarste dag van de hele route. Je denkt in eerste instantie dat de Alpen de grootste obstakels zijn, maar deze doortocht was een verschrikking. Gelukkig was het droog en bewolkt en vrij koel, want we hebben meer dan vijf uur (!) geklommen. En niet zo'n beetje ook, hellingen van 8, 9 en zelfs 10%. En de klim bestond uit drie delen. Het eerste deel was 700 meter klimmen, daarna een kleine afdaling. Dan weer een fikse klim en dan weer een behoorlijke afdaling en dan nog eens een paar honderd meter omhoog! We zaten wel in de wolken maar de zon piepte er af en toe tussendoor. En dan heb je mooie vergezichten. De afdaling van 15 km is dan een geschenk. Daarna een glooiende weg door een mooi gebied. Al met al hebben we toch weer 85 km gereden, maar we zijn wel helemaal bekaf. We hebben deze Col de Cisa omgedoopt tot het Monster. We zitten nu in een goed hotel en hebben weer lekker gegeten. Inclusief een goede fles wijn, want deze mijlpaal moeten we vieren.
Ik vind het zo leuk jullie te volgen. Heb ook de papieren Michelin kaarten erbij gepakt zodat ik precies kan zien waar jullie zijn. Ben eigenlijk een soort stalker. Stijgingspercentages van 10% , ook wel kuitenbijters genoemd, zijn loodzwaar. Gelukkig wacht er altijd een afdaling.