Schapen en graancirkels

Wat een leuke en vreemde mensen ontmoet je onderweg! In Tzummarum sliepen we in een boerenschuur, ingericht als een soort jeugdherberg. De boerin begon direct een heel verhaal dat ze er de volgende ochtend niet zou zijn. Oké, geen probleem, want haar man zou voor het ontbijt zorgen. Maar toen kregen we een heel relaas over ons heen over wat ze doet, via een nul-uren contract en toen werd ze ontslagen en toen moesten ze haar doorbetalen en nu heeft ze een 18 uren contract. Maar eigenlijk had ze diëtiste willen worden, maar bla bla bla. Wij wilden eigenlijk gewoon douchen maar ze bleef maar doortetteren. Enfin, na een half uur liet ze ons met rust. De bedden kraakten bij elke beweging en de kussens waren veel te hard, maar we hebben toch goed geslapen. De volgende ochtend regiende het behoorlijk, hè nee, niet weer zo’n miezerdag... Aan het ontbijt zaten twee kranige Duitsers, waar we een leuk gesprek mee hadden. Zij kwamen uit Zuid-Duitsland en hadden al een paar dagen tegen de wind in gefietst en vonden het ook te koud, dus gingen zij met de trein verder. Toen we op de fiets stapten bleek het droog te zijn. Eerst nog wel wat gemiezerd maar langzaam maar zeker kwam de zon erdoor. Het was een dag met hindernissen, langs de Waddendijk stikt het van de schapen. Die natuurlijk allemaal op het asfalt liggen. Daar kun je dus niet echt doorrijden. Maar verder moet je ook nog door klaphekjes, die weer zo smal zijn dat je er bijna niet met die fietstassen door kunt. Dat houdt natuurlijk lekker op. Later moesten we steeds afstappen bij een militair terrein omdat je steeds over mul zand moest en dat gaat niet fietsend. Er werd trouwens in de verte ook nog geschoten. Snel doorfietsen! Heel bijzonder was dat we daar de wielewaal hoorden. Eerst dachten we dat iemand op een fluitje blies maar het was wel degelijk het duduljo wijsje. Je komt ook door leuke dorpjes. In één ervan waren kunstenaars erg actief geweest. Overal stonden beelden. En als ode aan M.C. Escher hebben verschillende kunstenaars motieven van zijn prenten in de graanvelden gemaakt (zie foto’s). Niks geen buitenaardse wezens dus. Wat wel shocking was is dat  aan de rechterkant van de dijk waarover wij fietsten supergrote boerderijen stonden en aan de andere kant zeer armoedige en kleine arbeidershuisjes. We zijn ook over de Groene Dijk gereden, een oude zeedijk (heel laag!) uit de 11e eeuw. Aan de zeekant was heel wat land bijgekomen. Overigens hoeft niemand bang te zijn dat er geen aardappelen meer zijn want er staan velden van kilometers lengte. En graan, en mais. Zo ver het oog reikt. En wat ons ook onaangenaam verraste: opvallend veel megastallen. Maar aan de andere kant zijn er nog de vele oeroude prachtige kerkjes.

Na de sluizen bij het Lauwersmeer reden we Groningen in. Daar is alles niet zo mega groot en het landschap toch iets gevarieerder. Om half zes waren we bij onze vrienden in Bedum. Vandaag 119 km gereden.