De kop is eraf

Gistermorgen zijn we vertrokken. En zo lief, onze muurbuurvrouw Marianne heeft ons uitgezwaaid. Ze was speciaal voor ons zo vroeg uit bed gekomen. Tegen half negen zaten we op de fiets. Het was zwaarbewolkt maar lekker fietsweer en - niet onbelangrijk - de wind was eindelijk gedraaid van de noord/oosthoek naar zuidwest. Dat betekent voor ons windje in de rug en dat fietst een stuk relaxter. Dat kwam ook wel goed uit want een week geleden ben ik overvallen door een enorme verkoudheid en natuurlijk heb ik Olphaert aangestoken. Dat merk je dan weer direct aan je conditie maar zo’n steuntje in de rug is dan mooi meegenomen. We hadden voor het eerste deel (Rotterdam-Noordwijk) een ‘lekker doorfiets route’ in de gps geladen en ik dacht dat ik het gebied in de wijde omtrek van de Rotte wel kende, maar toch kom je dan op leuke onbekende paden. Om tien uur ons eerste rondje espresso gezet. Altijd even genieten. Leiden-Noordwijk was niet geweldig, veelal langs industriegebieden, maar ja dan kom je in Noordwijk en dan verandert alles. Dan ga je de duinen in en dan is het puur genieten. Zeker omdat het helemaal niet druk was. Af en toe gingen we gewoon op een bankje zitten en kijken. Aan het eind van de dag vraag je je dan af waarom je in hemelsnaam naar Nepal zou gaan. Daar loop je met een groep achter een gids aan te sjokken en hier is het puur zen. Er zit ook heel veel variatie in de duinen, dus je raakt niet uitgekeken. Ook nog twee damherten gezien, konik paarden en hooglanders die bijna de weg versperden. En op een bepaald stuk staken er heel veel eikenprocessierupsen (of bastaardsatijnrups of hoe ze ook allemaal mogen heten) maar wel vol brandharen. Daar zijn we maar met een grote boog omheen gefietst want Olphaert kent de uitwerking van die haren. We hebben overnacht in Egmond aan de Hoef. Er was een goed restaurant dus lekker gegeten. Om half elf sliepen we al. 

Vandaag was het ineens heel ander weer. Het goot, maar niet lang nadat we vertrokken waren werd het droog. Maar het zou de hele dag blijven spatten, miezeren en af en toe doorregenen. Ook nu eerst door de duinen en bij Schagen zijn we richting Den Oever gegaan. We moesten nog wel een bakker zien te vinden, want in al die dorpjes waar we door kwamen was geen winkel te vinden. Eindelijk in Hippolytushoef een hele winkelstraat, inclusief een warme bakker. Dus flink wat ingeslagen, ook voor de komende dagen. En even later reden we de Afsluitdijk op. Grappig, we zijn hier allebei nog nooit geweest. Met de vlam in de pijp hebben we gemiddeld 26km/h gereden en na een uur en een kwartier waren we aan de andere kant. 32 km verder dus. We hadden het idee dat we op een elektrische fiets zaten. Na 10 km zaten we in Harlingen en daar hebben we gegeten bij - Kathinka, Carlijn en Mijke let op - de lachende koe. We hebben natuurlijk verteld dat wij hand- en spandiensten verrichten in het lachende varken. Komisch, nietwaar. Na het eten zijn we naar één van de 11 fonteinen gaan kijken, de potvis in de haven. Geweldig ding. Natuurlijk een foto van gemaakt alleen spoot hij toen niet. Maar wel toen de camera was opgeborgen... waarschijnlijk gaan we er op onze terugreis nog wel meer zien. Nu zitten we in Tzummarum, vlak achter het wad. Heel anders dan de duinen maar wij houden erg van het weidse landschap. Vandaag nog een zilverreiger en een bruine kiekendief gezien. En heel veel schapen natuurlijk en veel scholeksters (tepiet tepiet). Morgen gaan we langs het Wad naar Groningen en slapen bij onze vrienden in Bedum. Gisteren 111 en vandaag 127 km gefietst.